Οι καλύτεροί μου φίλοι

 

Της Χριστίνας Κοντούλη

 

Οι καλύτεροί μου φίλοι είναι σαν τα σύννεφα. Ταξιδεύουν τον κόσμο όλο, δίχως να το σκεφτούν, γίνονται, μάζες, γίνονται συλλαλητήρια και επαναστάσεις, οι καλύτεροί μου φίλοι είναι διαδηλώσεις ουτοπίας μέσα στην καταχνιά της πραγματικότητας. Μοιάζουν με τον αστερίσκο του Uderzo , καθημερινά πλάσματα, μπορείς να τα δεις παντού. Έξυπνα, παράξενα, καβγατζίδικα , πολυμήχανα στις πόλεις, αδέξια στην φύση  και ταιριαστά στα ταβερνεία. Οι φίλοι μου κάθονται σε όλα τα τραπέζια και μοιράζονται τα ποτήρια τους. Οι φίλοι μου, ταξιδεύουν με παράφορα όνειρα στην φτέρνα κι αγαπιούνται παράνομα, οι φίλοι μου κατοικούν σε περίεργα και πολυσύχναστα σπίτια, φέρουν στα χείλη το ποτήρι όπως θα φέρναν την μεταλαβιά οι πιστοί κι έχουν για εκκλησία τους το γέλιο, την προτροπή , την κρίση και την μετάνοια, τους στίχους κάποιου χαμένου ποιητή που δεν πρόλαβε να τους γνωρίσει.  Ταξιδεύουν αντάμα με τον μικρό Μαλτέζο του Pratt  και ξαπλώνουν αθόρυβοι απέναντι από την έναστρη νύχτα. Με χοδοροφσκικούς συναισθηματισμούς και αλληγορίες ανταμώνουν μαυρομάτες πάνω από την σαλάτα τους και λείπουν. Οι φίλοι μου ταξιδεύουν ανάμεσα στους γαλαξίες τα βράδια κι άθελά τους κάνουν τα πόδια μου να τρέχουν στον ύπνο μου, πίνουν ένα κρασί στην απουσία μου και δακρύζουν στη θύμησή μου, οι φίλοι μου ταξιδεύουν στο χρόνο και διεκδικούν τον χώρο τους, με ονόματα, με σιωπηλές σοφιστείες και παράφωνα τραγούδια. Κάνουν λάθος στις κλίμακες και ανοίγουν το στόμα δίχως τον φόβο της επίκρισης , παρά δίνουν μια επίχριση ρυθμικού χτύπου στις νότες. Οι φίλοι μου είναι παλμοί, κάθε τους όνομα κι ένας χτύπος, κάθε χτύπος μια σκέψη, μια θύμηση, κάθε τους χτύπος και μια μέρα ζωής για μένα, κάθε τους χτύπος και μια μικρή επανάσταση, κάθε τους χτύπος και μια συλλαβή. Οι φίλοι μου είναι λέξεις που στάθηκαν άψογα η μια δίπλα στην άλλη, είναι οι κόκκοι της άμμου, είναι οι σταγόνες της θάλασσας, οι φίλοι μου είναι ένα αρχαίο μυστικό, ένα μωσαϊκό κρυμμένο, οι καλύτεροί μου φίλοι είναι ελεύθεροι. Τους γνωρίσατε στο στίχο, στον τοίχο, στο πρόσωπο, στην φωνή, στην ιστορία, σε μια υδατογραφία, στο πρωινό τσιγάρο, όλοι γνωρίζουν τους φίλους μου κι όλοι αράξαν μαζί τους έστω μια φορά, οι φίλοι μου είναι ποίηση, αγνή κι ατόφια, ανάσα αυτό είναι οι φίλοι μου κι οι φίλοι μου είναι δικοί σας και δικοί μου και κανενός, κάθε φορά που ανοίγετε τα χείλη. Οι φίλοι μου είναι αέρας και ταξιδεύουνε, οι φίλοι μου διαχέονται σαν τον ηλεκτρισμό κι αν με ρωτήσετε θα πω, πως οι φίλοι, οι καλύτεροι φίλοι είναι λίγοι, τόσοι όσοι οι χτύποι της θνητής μας καρδιάς, μες στην αιωνιότητα.